آئین مستان

کاروانی که اسمش کاروان بهشته

فرش مسیرشونه بال و پر فرشت

صوت، جرس داره می خونه

این قا، فله قریب خونه

گریون، چشمای آسمونه

ارباب، پا به زمین می ذاره

صحرا، پوشیده از غباره

حسّ، شوم جدایی داره

کاروانی که اسمش کاروان بهشته

فرش مسیرشونه بال و پر فرشت

دسته ی هاشمیون همه سوار مرکب

حلقه زدند به دور محمل عمه زینب

اشک، خواهش چشم خواهر

نم نم، می ریزه زیر معجر

داره، دلشوره ی برادر

گرگا، دور و بر کویرند

تشنه، بخون این عشیره اند

آخر، تو رو ازم می گیرند

دسته ی هاشمیون همه سوار مرکب

حلقه زدند به دور محمل عمه زینب

اگه بمونی اینجا خواهر تو می بینه

چگونه گرد غربت رو صورتت می شینه

داره، یوسف ما تماشا

وقتی، گرگای شوم صحرا

جمعند، دور عزیز زهرا

چشمام، می بینه بین اشکا

مونده، رو جسم اِرباً اربا

ردّ، هجوم نعل اسبا

فرود آیید یاران وعده گاه داور است اینجا

بهارستان سرخ لاله های پرپر است اینجا

چه غم؟ گر از منا و وادی مشعر سفر کردی

خدا داند که بهتر از منا و مشعر است اینجا

زیارتگاه کل انبیاء تا دامن محشر

مزار، قتلگاه عاشقان بی سر است اینجا

فرود آیید ای یاران در این صحرا که می بینم

ز بانگ العطش غوغای روز محشر است اینجا

فرات از چار جانب موج زن، اما خدا داند

جواب العطش شمشیر و تیر و خنجر است اینجا

رباب! از اشک و خون دل، دو چشم خویش دریا کن

که آب تیر زهر آلوده، شیر اصغر است اینجا

به گل باران چه حاجت دشت و صحرا را؟ که می بینم

زمینش لاله گون از خون سرخ اکبر است اینجا

مبادا نام آب آرید! ای طفلان معصومم

که سقّای حرم خود از شما تشنه تر است اینجا

عَلَم افتاده، من تنها و اطرافم پر از دشمن

سر و دست علمدارم، جدا از پیکر است اینجا

برادر با تن عریان به موج خون و می بینم

که کعب نیزه، عرض تسلیت بر خواهر است اینجا

کرب و بلا داره یه کاروون میاد

ببین داره مهمون میاد

علم به دوش عباس پهلوون میاد

حسینِ فاطمه با خواهرش میاد

رُباب با اصغرش میاد

لیلا داره با علی اکبرش میاد

دارن میان رقیه و سکینه

دلخوشیشون یَلِ اُمّ البنینه

اینجا کجاست زینب دلش حَزینه

آه واویلا....

عزیز زهرا....

رقیه آسیب نبینه بال و پَرش

جدا نشه از پدرش

حتّی نسیم نزدیک نشه به مَعجرش

زینب داره از غم و غصّه جون میده

قَتلِ گَهو نشون میده

داداش بریم اینجا که بوی خون میده

بدتر از اون... بوی جدایی میده

بگو داداش وقت فراق رسیده

نزار بشه حرف از سر بُریده

آه واویلا.....

عزیز زهرا....

باز هر کوچه و بازار شده وادی ماتم

شده غرق تب و اشک پر از گریه نم نم

وزیدست است دوباره همه جا عطر محرم

بساط غم و اندوه شده باز فراهم

بیائید همه سینه زنان گریه کنان نوحه بخوانید

همه شور بگیرید همه اشک بریزید

بخوانید از آن عشق مجسم

از آن روح مکرم

که غرق غم و اندوه شده غصه ی عالم

چه شوریست

چه حالیست

چه احساس زلالیست

بیائید که از سفره ارباب

از این سفره پر برکت و پر خیر

همه رزق بگیریم که دست همه خالیست

و این اشک شبیه پر و بالیست

که تا یک دل و یک رنگ

همه بال بگیریم و بمیریم

چرا که به خدا حضرت ارباب

تجلی صفات است

و هم جلوه ذات است

در اوج درجات است

شفیع ارصات است

قتیل العبرات است

اسیر الکربات است

و کشتی نجات است

و اشک غم او آب حیات است

و لب تشنه ی لبهاش

در آن ظهر عطش نوش

لب خشک فرات است

شهیدی که کفن پوش

ز روز عرفات است

و اما خود ارباب گواه است

دلم منتظر برگ برات است

که دلتنگ غبار حرمین و عتبات است

همان جا که شب جمعه پر از

عطر دل انگیز بهشت است

همان مرقد حضرت

که فرش حرمش بال فرشته است

عجب کرب و بلایی ...

باز چشما گریونه لبها نوحه خونه

بوی محرمت میاد، سیاه پوشونه

چه روزایی، چه شبایی که به زیر پرچمت

بی قراره بی قرارم تا بیاد محرمت

ارباب سلام من به کربلا

به اون دو گنبد طلا

به خیمه گاه و قتله گاه

ارباب سلام من به کربلا

مدیون چشماتم بس که خاطر خواتم

یک پای ثابت تموم هیئتاتم

تو محرم خونه ی من میشه خیمه ی عزات

قسمتم کن که بتونم نوکری کنم برات

ارباب سلام من به خواهرت

به اکبر و به اصغرت

به اون سه ساله دخترت

ارباب سلام من به کربلا